in het groen

- zegt Lana del Rey in haar liedje Ride.

Ingewikkeld hoe zo'n zin, waar je helemaal niet per se zelf ook achter staat, zomaar vanuit een liedje je brein in kruipt voor je verhaal, voor het motto van je verhaal. In het laatste weekend van de schrijfmarathon.

Het weekend dat doorpezen is, dat doorschrijven is naar de eindstreep. Ineens twijfels, ineens het idee voor een andere twist, een ander motto, een ander eind.

Lastig. Ingewikkeld.

Het kost tijd. Die er niet is.

Ik luisterde veel naar Lana del Rey deze marathon. Ze paste bij een hoofdpersoon.

Maar ook naar Dillon. En tussendoor streek James Barralet met zijn solo cellostukken.

En uiteindelijk wist ik de ware vrijheid te weerstaan.

Gelukkig.