Twee dagjes uit, door elkaar.
Ik bladerde door mijn foto's, die van het stadje Ootmarsum ver in het oosten en die van de wandeling vlakbij huis over de Loenermark, en kwam tot de conclusie dat van beide dagjes de beelden die ik had verzameld niet overeenkwamen met de sfeer die er was.
Ootmarsum is een bedrijvig stadje vol galeriën, 50-plussers en elektrische fietsen, oldtimer cabrio's, leuke winkeltjes en kleine terrassen, knusse oude pandjes en grappige standbeelden. Er is een museum over de Tijd, dat heel interessant leek, maar dicht was en er zijn drie musea over de kunstenaar Ton Schulten, die heel kleurrijk leken, maar ontoegankelijk waren. Erg druk en levendig plaatsje dus, waar we een Parijse Slagroomsoes aten waar je u tegen zegt.
En de wandeling, dat was er een met lange rechte paden. Waar geen eind aan kwam, want we waren op zoek naar het vergezicht. En we hadden steeds het vermoeden dat we op het verkeerde punt gestart waren. Bovendien stuitten we op een archeologisch monument. (Wat later, lang leve internet, een grafheuvel bleek uit het jaar 3500 voor Chr.) En we braken ons hoofd over wat een raar woord 'pre-historisch' nu eigenlijk is. Een wandeling dus met een grote portie verwarring en saaiheid, die uiteindelijk gelukkig toch op het vergezicht uitmondde.
Maar hierboven? Ik zie een dorpje gedompeld in zondagsrust, temidden van een met gras, varens en mos overgoten heuvelbos. Zonnig en loom.
Echt vakantie!
Ootmarsum is een bedrijvig stadje vol galeriën, 50-plussers en elektrische fietsen, oldtimer cabrio's, leuke winkeltjes en kleine terrassen, knusse oude pandjes en grappige standbeelden. Er is een museum over de Tijd, dat heel interessant leek, maar dicht was en er zijn drie musea over de kunstenaar Ton Schulten, die heel kleurrijk leken, maar ontoegankelijk waren. Erg druk en levendig plaatsje dus, waar we een Parijse Slagroomsoes aten waar je u tegen zegt.
En de wandeling, dat was er een met lange rechte paden. Waar geen eind aan kwam, want we waren op zoek naar het vergezicht. En we hadden steeds het vermoeden dat we op het verkeerde punt gestart waren. Bovendien stuitten we op een archeologisch monument. (Wat later, lang leve internet, een grafheuvel bleek uit het jaar 3500 voor Chr.) En we braken ons hoofd over wat een raar woord 'pre-historisch' nu eigenlijk is. Een wandeling dus met een grote portie verwarring en saaiheid, die uiteindelijk gelukkig toch op het vergezicht uitmondde.
Maar hierboven? Ik zie een dorpje gedompeld in zondagsrust, temidden van een met gras, varens en mos overgoten heuvelbos. Zonnig en loom.
Echt vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten