in het groen

- zei ene Ton in de korte documentaire Echte mannen huilen niet. Nou weet ik niet of hij dat zei uit zenuwen, of omdat hij een Rotterdammer is – een slag burgers dat sowieso bovengemiddeld creatief met onze taal omgaat - maar ik moest er zo om lachen.

En toen bleef het hangen. Toen keek ik twee documentaires over de Beagle-zeereis die de VPRO vorig jaar uitvoerde in het kielzog van Charles Darwin en daarna de film Janine over violiste Janine Jansen. En echt, je zou denken dat Ton het gezegde juist zei.
De universele werkwijze van de mens in de houdgreep van gretigheid. Ik zag puurheid om zeep geholpen, de natuur platgeslagen en uitgeput, een traditie van eeuwen. Net alsof het bij ons niet mogelijk is dat iets ‘baat’ zonder dat het ‘schaadt’, niet commercieel in ieder geval.
Het is niet nodig een violiste om te bouwen tot een glossy tijdschrift. Het is niet nodig om inktvissen op zo’n wijze te vangen dat de hemel boven tientallen zeemijlen helverlicht wordt als bij voetbalvelden. En om er eentje uit Darwins tijd te nemen: het is niet nodig Afrikanen voor plantages als beesten naar Zuid-Amerika te slepen. En toch deden we dat. Doen we dat. Want stel je voor dat de baten van je onderneming maar nét ietsje hoger uitvallen dan de kosten. Dat werkt niet.

Ik kwam er vandaag achter dat je bij de ecologische supermarkt eieren kunt kopen per stuk. Geweldig. Want waarom zou ik voortdurend doosjes van zes moeten kopen, als ik iedere keer maar drie eieren op krijg voor het doosje over datum is?

(P.S. Ik snap dat ‘schaadt het niet, dan baat het niet’ een soort vorm is van ‘survival of the fittest’ en dat het in de pure natuurwereld ook geen pretje overleven is... Ik ben voor deze mijmering waarschijnlijk beïnvloed door de massaslachting die ik vandaag aanrichtte onder mijn fruitvliegjes. Er dobberden er elf ontzield in het schaaltje azijnwater...)